Jos schrikt als de ene flik plots “Firmin Vangiet!” roept, en nog eens als hij merkt dat buurman Firmin geen twee meter van hem verwijderd staat toe te kijken. Met een nors gezicht. Wat was Firmin van plan?

“Gij komt net optijd”, zegt Firmin, “dat stuk vuiligheid hier is zijn garagebox op MIJN stuk aan het zetten!”
“Wij hebben uw vuilzakken gevonden. Aan het kanaal.” antwoordt de politieman.
“Huh? Welke vuilzakken!? Waar hebt gij het over!?”
Firmin weet echt niet waar het over gaat.
“Twaalf stuks, en ge zijt zo stom geweest om er enveloppen met uwe naam erop in te steken!”

Firmin krijgt amper een antwoord geformuleerd. Iets beters dan “Dat kan niet!!!” kan hij op dit moment niet bedenken.
Eén van de politiemannen gaat terug naar de auto en haalt er een vuilzak uit. Hij komt terug, opent de zak en neemt er de enveloppen uit.

“Firmin Vangiet, dat zijt gij toch he!?” vraagt hij, terwijl hij een enveloppe op ooghoogte houdt
“Ja dat ben ik maar die enveloppes zijn niet van mij!”
“Nee, nee. Die zijn niet van u. Dat dachten we al. Gij moogt meekomen naar kantoor, dan legt ge het daar maar uit. Dit zijn duidelijke bewijzen!”

Pa en Patricia zijn ook naar buiten gekomen. Dit wordt weer een spannend moment!

De politiemannen willen Firmin bij de arm nemen, maar hij verzet zich en wordt kwaad. Hij begint met de armen te slaan en iets onverstaanbaars te briesen. Hij schopt wild om zich heen.
Ondersteund door een woedend “IK HEB DAAR NIKS MEE TE MAKEN!!” schopt hij tegen de vuilzak. De zak vliegt enkele meters weg en scheurt open. De rommel ligt verspreid over de oprit van de Kneutersen. Blikjes, stukken keukenrol, besmeurde kledij, plastic bestek en meer van dat. Maar wat is dat zwart stuk stof dat daar bovenop de berg rommel ligt? Jos krijgt het plots erg warm. Een zuchtje wind blaast de rommel nog wat verder uiteen en het stuk zwart stof waait open. Het lijkt wel een t-shirt! Met een opdruk erop!

De ene politieman kijkt naar het t-shirt en dan naar Jos. En weer naar het t-shirt en weer naar Jos. Met grote stappen gaat hij naar het stuk stof en pakt het op. Het is daadwerkelijk een t-shirt, met een opdruk! Hij houdt het in zijn twee handen vast en leest luidop: “S&L graafwerken. Wij doen het grondig.”

Jos ziet in een flits het moment voorbijkomen waar hij en Silla elkaar met bitterballen hadden staan bekogelen en toen dat niet meer volstond, de flessen ketchup en mayon(n)aise als wapen gebruikten. Het t-shirt van Silla was hierbij geweldig vies geworden. Dat van Jos iets minder, dat kon nog gedragen worden en toevallig had Jos zijn t-shirt nu net ook aan. Hij weet nu ook hoe laat het is, ontkennen heeft geen zin! Dat wordt dus weer een bezoekje aan het politiebureel!

De ene flik zegt: “Gij krijgt precies het Spaans benauwd?”
“Oftewel "sofocante" als je dat toepasselijker vindt” zegt de andere flik, hoewel het nu niet echt het moment is voor belachelijke grapjes. Of onnodige vertalingen.

Jos wordt meegenomen...

Firmin staat vol ongeloof te kijken. Hij kan geen woord meer uitbrengen en gaat stilletjes naar binnen.

Het is drie uur later wanneer Jos teruggebracht wordt. Hij heeft zich er weer uit kunnen praten met dingen als “Wij waren zat” en “Gij kunt niet bewijzen dat die zakken allemaal van ons zijn, dat ligt daar altijd vol sluikstort!” en dat konden ze ook niet bewijzen, dus Jos heeft enkel een boete gekregen voor het illegaal dumpen van één zak. Die met zijn t-shirt erin.

Jos gaat gewoon verder met waar hij mee bezig was. Ma en Patricia komen naar buiten en vragen uitleg. Jos legt uit hoe hij het opgelost heeft maar wil er niet te veel woorden aan verknoeien. De dames gaan weer naar binnen maar Ma zegt nog: “Kijk eens wat ik gemaakt heb!” en ze wijst naar het terrasje. Daar liggen de versleten autobanden. Ze zijn in stukken gezaagd en roze geverfd en in een motief geschikt. Het geheel moet een bloem voorstellen.
“Nu nog potgrond erin en we hebben een ferme bloembak!”

Jos kijkt bedenkelijk naar de constructie en ziet dan dat Pa vanuit de keuken toekijkt met een uidrukking van “dat was dus precies wat ik had gezegd om er NIET mee te doen maar dat mens luistert niet” op zijn gezicht.
Jos begrijpt zijn ongenoegen. Wat 'n lelijk ding is het geworden. Moet dat echt hier ergens komen te liggen?

“Mooi gedaan, Ma...” antwoordt Jos.
“Ja, ik heb dat gezien op dinges, euh... Pinternet!”






Ondertussen is het namiddag. Anthony zal wel stilaan afgewerkt zijn. Hij had gezegd dat hij Jos zou helpen met het in elkaar steken van de garagebox, en Erich kwam ook helpen.
Een half uurtje later arriveren de twee vrienden ten huize Kneuters. Ze gaan direct aan de slag. Erich is gelukkig een beetje technisch aangelegd. Eerst worden de bodemplaten op de grond gelegd, zo krijgen ze een beeld van waar de funderingblokken in de grond moeten komen.

Er wordt hard gewerkt en zo merkt niemand dat Firmin en Thérèse achterom komen gewandeld. Zij willen het voorval met de vuilzakken eens uitpraten. En misschien ook eens de strijdbijl begraven, want dat geruzie altijd, daar heeft niemand iets aan.

Ma heeft hen wel gezien en komt naar buiten. Ze wil hen wegjagen maar dan valt Thérèse's oog op het mottige bouwwerk van Ma. Haar mond valt ietwat open. Van verbazing? Van afkeer?
“Wow... Wat mooi!” mompelt ze.
“Hebben? Pak mee!” zegt Pa.
“Echt waar?” vraagt Thérèse, terwijl ze verwonderd naar de bloembak kijkt. Wat zou ze deze graag in haar voortuin hebben liggen! Zo mooi!
Pa en Ma kijken elkaar aan en Ma maakt dan een uiterst moedige beslissing. “Maar jaaa, natuurlijk! Neem maar mee! Als goedmakertje!”

Erich, Anthony en Jos leggen hun werk even neer om de mottige bloembak van Ma op te tillen en naar de voortuin van Thérèse en Firmin te dragen. Het gazon dat daar ligt is toch al niet om aan te zien, deze bloembak gaat daar perfect passen.
Thérèse is blij, Ma is blij dat iemand haar creativiteit waardeert en Pa is blij dat dat mottige ding niet op hun eigen stuk ligt.
En Ma zegt nog: “Fijn dat het daar ligt, dan kan ik er vanuit onze living zo veel naar kijken als ik wil!”
Thérèse antwoordt nog: “Wij hadden eigenlijk onze kwade schoenen aangetrokken om te komen reclameren en we gaan met dit prachtig ding naar huis!”


Enkele uren later staat ook de garagebox in elkaar. Ze staat maar een halve meter op het stuk van Firmin en Thérèse, maar zij hebben een “ongelooflijk mooie” bloembak gekregen van Ma, dus ze zijn te blij om daar over te klagen. Enkele van de uit elkaar geschopte viooltjes, die rond de garagebox verspreid lagen, hebben een plekje gekregen in de bandenbloembak.







's Avonds is de sfeer opperbest. Silla is er, Kenny ook. En dan komt Ma met het idee om Twister te spelen. Maar dan wel op de Kneutersmanier: de verliezer moet een kledingstuk uitdoen! Hilarisch!!
Patricia en Kenny, Anthony, Jos en Silla, Ma en Pa doen mee en Erich ook!

Maar Jos loopt om de haverklap naar de wc. Silla heeft dit opgemerkt.
“Zoudt gij niet wat uitkijken met uwe accurate diarree? Is het wel een goed idee om mee te spelen?
“Phoe! Ik doe gewoon mee, ik heb nood aan wat verzet!”