We flitsen naar enkele weken terug...

Er zitten er twee ongewone enveloppen in de brievenbus. Eentje is gericht aan Ma, de andere aan Pa. Er zit iets hards en cilindervormigs in de envelop.
Zou het die deo-roller zijn die ze bij Ief Rossjee besteld had? Helaas niet...

Op de enveloppe zelf staat iets te lezen van bevolkingsonderzoek.
“Wat moeten ze nu weer allemaal weten?” vraagt Ma zich geïrittiteerd af. Ze scheurt haar enveloppe open en leest de brief. In de brief wordt iets vermeld van 50+ zijn en een daarbij horend darmonderzoek, maar ze begrijpt het niet helemaal. Dus ze laat Silla de brief lezen.
Silla leest de brief en zegt onverbloemd: “Ah, gij moet uwe stront laten onderzoeken om te controleren of er niks mis is met uw darmen, en Eddy ook.”

Ma bekijkt de atributen die bij met de brief zijn meegestuurd. Een plastic flesje in een zakje, twee stukken papier en een bubbel-envelop en nog een soort wattenstaafje.

Silla ziet de fronsen op Ma's voorhoofd.
“Daar gaat ge me mee moeten helpen want ik snap dat allemaal niet”, zegt Ma.
“Ja, is goed.” antwoordt Silla.
“En ik denk dat ge Eddy ook best daarmee helpt, want als die dat alleen gaat doen, dan kunt ge van alles verwachten!”
“Ja, prima! Als ge subiet moet kakken, dan roept ge maar he!” zegt Silla nog.
Silla gaat naar buiten om Jos te helpen met het inrichten van de garagebox.

Na een dik uur staat Ma vanuit de achterdeur te roepen: “Silla! Ik denk dat het zo ver is! Ik moet kakken!”
Dit had ook subtieler gekund, in een normaal huishouden althans. Nu weet de hele buurt dat Ma naar het toilet moet. In een normaal huishouden zou zo'n moment privé beleefd worden, maar hier dus niet.

Ma gaat richting toilet en Silla neemt de brief en de attributen van tafel en ze volgt Ma.
Dit wordt weer een uiterst boeiend moment!
Gelukkig is Silla alert genoeg om de instructies te lezen alvorens er actie ondernomen wordt.
“Ah, plas en spoel door, staat er. Dus ge moet om te beginnen eerst alleen plassen en dan pas dinges...”

Ma is op het toilet gaan zitten. Nu moet ze zich danig concentreren om de gescheiden afvalverwerking te laten plaatsvinden. Na wat gewiebel en gezichtentrekkerij is ze erin geslaagd om eerst het gene te doen wat ze het eerst moest doen.

“Okee... Nu moeten we dat ding vastplakken op de bril.” zegt Silla. Ze neemt het opvangpapier en kleeft het op de bril.
“Ja, ga maar weer zitten,” zegt ze, “en nu moet ge op dat papier uw gevoeg doen.”
Ma gaat terug zitten. Aan haar gezicht te zien vindt ze dit erg spannend!

Tussendoor willen we ook even onze excuses aanbieden voor het geval jij als lezer je visualiseert hoe Ma en Silla dit moment samen beleven, maar we hebben een verhaal te vertellen dus het moet nu even...

“Dit is heel gek,” zegt Ma,”want normaal gaat dat altijd zo van PLOENSCHHHH en nu niet!”
“Hebt ge er ene gelegd?” vraagt Silla. Ma knikt. Silla heeft intussen het flesachtig dingetje opengedraaid. Aan het groene dopje zit een soort wattenstaafje vast.
Ma staat op en gaat een beetje aan de kant staan. Er ligt iets wat ongeveer de grootte heeft van een sigarettenpeuk op het papier.
“Nu moet ik daar met dit ding op vier plaatsen in prikken!” zegt Silla opgewonden. Ze vindt het spannend!

Ze brengt het staafje richting toiletpot maar stopt dan en ze zegt: “Ik voel me net zo'n kind wat voor zijn verjaardag zo'n schemiedoos heeft gekregen met allerlei testjes erin! Experimenteren met scheikunde! Hihihi”
“Schijtkunde dan in dit geval!” grapt Ma.

Silla prikt, zoals beschreven in de handleiding, op vier plaatsen in het excrement. Ze steekt het staafje in het flesje en draait de dop vast.

“En nu... Schrijf niets op het flesje.” leest Silla luidop af van de handleiding.
“Okee ik zal rap een pen gaan halen”, antwoordt Ma.
“Maar nee, we moeten níks opschrijven! Niks! Gij moet trouwens nog dinges...” zegt Silla, terwijl ze naar het wc-papier wijst.
“Voor dat klein beetje?” denkt Ma. Maar omdat Silla er nu bij is, doet ze maar wat ze vraagt.

Silla steekt het flesje in het zakje en het zakje in de bubbel-envelop. “En nu Eddy nog” zegt ze.

Eddy heeft ondertussen zijn envelop geopend. Ma zegt vrolijk dat Silla weet hoe dit moet en dat ze graag helpt!
“Niks van, ik kan dat zelf wel” bromt Pa. Hij duwt Ma en Silla weg en zwaait de wc-deur dicht.
Een minuut later gaat de deur weer open en Pa loopt naar de keuken. Hij neemt een lepel uit de lade en gaat weer naar de wc.

Na enkele minuten komt hij van het toilet af. Hij heeft het flesje in zijn hand geklemd, stopt het in het bijhorend zakje en steekt alles in de bubbel-envelop. Hij snelt naar de keuken en spoelt de lepel af en laat 'm in het afwaswater vallen wat nog in de spoelbak zit.

Silla fronst de wenkbrauwen. “Hebt gij nu die lepel gebruikt om...”
“Moeit u nie” snauwt Pa. “ik heb uw hulp nergens bij nodig. En moet gij niet naar buiten? Ik denk dat Jos u roept.”

Ma zegt nog: “Niks van aantrekken. Eddy wordt er gewoon niet graag aan herinnerd dat hij 50 is...”


Het is december. Ten huize Kneuters voel je de eindejaarssfeer al een beetje hangen. Jos en Silla zijn op café geweest en komen flink beschonken thuis. Jos moet zich, zoals steeds, aan de kast vasthouden om zijn schoenen uit te trekken. Als Jos in deze toestand is, worden de schoenen ook niet opgeruimd. Hij probeert nuchter over te komen.

Patricia kijkt naar de schoenen en zegt cynisch: “Gôh, als ge 's avonds uw schoenen uittrekt, dan moogt ge die altijd in de schoenenrek zetten.”

“Ik mocht ze vroeger ook altijd voor de kast zetten begin december”, replikeert Jos met een onnozele grijns.
“In dat geval...” mompelt Silla, en ze zet haar schoenen naast die van Jos.

Anthony schopt zijn schoenen ook uit en zet ze erbij. Ook Pa trekt zijn schoenen uit om ze in het rijtje te zetten. Ma volgt zijn voorbeeld.

“Wa is deeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeessss” sist Patricia. Iedereen, behalve zij, heeft er lol in. Ze vraagt; “Gôh echt he, denkt gij nu eigenlijk echt da sinterklaas iets komt brengen eigenlijk of zo? Ik heb zoiets van gôh allee ja weette... ik ben er klààr mee!”
Patricia staat op en gaat naar haar kamer.

Maar 's morgens is de verrassing groot als blijkt dat er bij iemand iets in de schoen ligt! De verrassing is al meteen een stuk minder aangenaam als blijkt dat er alleen bij Pa iets in de schoen ligt: een pak geurvreters. Hij kan er niet mee lachen. De geurvreters worden door de woonkamer gegooid. Knuffke is er wel blij mee. Hij stuift uit zijn mandje, pakt de geurvreters en snelt terug. Binnen enkele seconden is de verpakking er af getrokken. De geurvreters worden in stukken gereten.

Enkele weken later, het is bijna Kerstmis. Er is bijna niks meer in huis om er een feestelijke bedoening (of bedoeLing, zoals Ma dat altijd zegt) van te maken. Ze heeft op Pinternet gekeken op ideeën op te doen en ze heeft een recept gevonden.
Er moet dus gewinkeld worden. En helaas is de beurt aan Patricia. Ze heeft hier dus totààl geen zin in. Dat Kenny met haar meegaat verandert weinig aan haar goesting.

Het koppeltje arriveert op de parking van de winkel. Een windstoot blaast een kassabonnetje hun richting uit. Een dame op leeftijd (73 jaar) loopt er achteraan en vlakbij hen krijgt ze het te pakken. Met een overdreven “Oooeeemmmphh” raapt ze het op. En ze grapt: “Nu moet de ouwe zich ook nog bukken!”
Patricia heeft, zoals meestal, geen zin in interactie met willekeurige personen en ze antwoordt: “Gôh ja, dan moet ge ook maar nie zo stom zijn om da te laten waaien eh!”
De oudere dame kijkt verbaasd. Patricia stapt naar de ingang van de winkel. Met iets te veel gebaren en bewegingen neemt ze een karretje en ze gaat naar binnen. Kenny volgt en neemt een winkelmandje. In de winkel wordt alles in het karretje gesmeten. Natuurlijk moet er net nu ook véél gekocht worden. Hun karretje puilt uit van het koopwaar en ook het mandje van Kenny zit propvol.

Dan wordt het winkelbriefje overlopen. Ze hebben alles wat ze moeten hebben.
“Kom, we gaan betalen, dat we hier weg zijn want gôh...”

Onderweg naar de kassa valt Kenny's oog op de rek met bloemen. Een erg grote bos gemengde bloemen in een vaas trekt zijn aandacht. Gewoon, als verrassing tussendoor zou hij deze voor Patricia willen kopen. Maar wat kosten ze?
Op dat moment passeert een medewerkster. Kenny zegt tegen Patricia: “Wacht efkes he, ben direct terug.”
Hij holt achter de medewerkster aan, tikt haar op de schouder en zegt: “Wat kosten die bloemen waar nr 13 bij staat?"
De medewerkster kijkt hem enkele seconden aan en zegt dan “Vierentwintig euro denk ik”.
“Ah, bedankt!”
Met een blij gezicht pakt Kenny de bloemen en gaat terug naar Patricia, die ondertussen aan de kassa's staat. Ze fleurt (toepasselijk) een héél klein beetje op als Kenny de bloemen laat zien.

Zoals dat steeds gaat in situaties als deze is het druk in de winkel en staat er aan elke kassa een lange rij. Dat wordt weer wachten...
Patricia en Kenny sluiten aan in een rij.
Achter hen komt een jongeman staan. Hij heeft enkel een zakje diepvriesfrieten vast, en een fles wijn.
De rij schuift langzaam op en eindelijk zijn Patricia en Kenny aan de beurt. Dan valt het Patricia op dat de jongeman achter haar maar twee dingen vast heeft. Hij begint bovendien hinder te ondervinden van de koude zak frieten! Voordat Patricia alles op de lopende band zet kijkt ze naar hem, kijkt naar zijn koopwaar en dan naar haar propvolle kar en ze vraagt dan, terwijl ze naar de zak frieten en de fles wijst: “Is dat alles wat gij hebt?”
“Ja” zegt de jongeman half opgelucht, en hij zet al een stap vooruit. Wat vriendelijk van Patricia om hem voor te laten!
“Wij hebben véél meer! Kijk maar!” ze wijst naar hun volle kar en volle winkelmand en begint alles op de lopende band te zetten.
De jongeman kan er niet mee lachen maar dat interesseert Patricia natuurlijk niet. Ze betaalt hun koopwaar en gaat naar buiten.

Op de parking wordt Patricia door de jongeman aangesproken. We weten niet wat er precies gezegd wordt maar er worden gebaren gebruikt en er wordt gescholden en als hij weg is neemt Patricia haar gsm om op Facebook haar status aan te passen:






Thuisgekomen treffen ze Ma aan, die in iets andere sferen is dan toen ze vertrokken.
Ze ligt half onderuit gezakt in de zetel.
Patricia vraagt: “Seg zijt gij aan de drank gegaan of wat?”
Ma antwoordt: “Ja. Ik hoorde een arts op de tv zeggen dat we, als we tot innerlijke rust willen komen, iets waaraan we begonnen zijn af moeten maken. Omdat we eigenlijk allemaal wel wat meer rust in ons leven willen hebben, ben ik in huis gaan rondsnuffelen naar zaken waar ik aan begonnen was en nooit had afgemaakt. Ik heb dus een fles Merlot leeggemaakt die nog half vol was, alsmede een fles Chardonnay.”

“Dat wordt dus weer lakens rond het bed leggen voor het geval ge moet kotsen!” reageert Anthony.
“En dat betekent ook dat ik weer mag gaan koken zeker?” vraagt Patricia.
“Nee” zegt Pa, want gij hebt laatst een rabarbertaart gemaakt en die was veertig centimeter lang en drie centimeter breed!”
“Gij slaagt er zelfs in om water aan te laten branden!” verdedigt Patricia zich.

“Ga maar frieten halen of zo, daar heb ik goesting in”, zegt Ma.


Op dat moment komen Jos en Silla binnen. Ook zij hebben na hun arbeid zin in frietjes.

“Wij zullen de frieten wel gaan halen,” zegt Jos, “maar we hebben eerst een mededeling. We zijn gisteren Perre Loens en zijn vrouw tegengekomen. Onze zwangerschap is ter sprake gekomen en het toeval wil nu dat zij op wintersport gaan en logement zoeken voor Tuur en Fien! Wij hebben ons aangeboden, zodat we al kunnen oefenen voor wanneer onze kleine er is! Ze komen hier de hele kerstvakantie logeren! Goed he!”


Enthousiasme alom! Dat gaan weer spannende dagen worden!