Er is de laatste jaren een niet te ontkennen, en ook niet te stuiten, nieuwe standaard ontstaan in de taalwereld. Eentje die nauw verwant is aan het Nederlands en het Vlaams: Feesboekiaans!
In het Feesboekiaans wordt er een geheel eigen gebruik van leestekens gehanteerd, hoofdletters worden anders toegepast en woorden worden afgeschaft of verwisseld.
Werkwoorden worden anders vervoegd dan hoe we het in school geleerd hebben en eveneens onderling verwisseld. En woorden die op elkaar lijken worden samengevoegd als één woord. En dikwijls fonetisch gebruikt.
Samengestelde woorden worden weer in twee stukken geknipt.

Zeker ook op tweedehandssites, maar vooral op sociale media is deze tendens zeer duidelijk in gebruik, vandaar de veralgemenende naam Feesboekiaans.
Waar deze trend vandaan komt is niet echt duidelijk, maar hij lijkt erg populair. Of besmettelijk, het is maar hoe je het noemt.

En daar hebben we al één woord uit het Feesboekiaans: "noemt".

☆ Noemen vs. heten

In het Nederlands betekent noemen: "een naam geven, iets opsommen".
Met andere woorden: wanneer je een hond koopt geef je hem een naam, bijvoorbeeld "Trixie". Je noemt je hond "Trixie" en je hond heet vanaf dan "Trixie". Wanneer je iets over je huisdieren wil vertellen, en Trixie komt ter sprake, dan noem je Trixie in je verhaal. Tot zo ver is alles nog normaal en duidelijk.

In het Feesboekiaans noemt je hond "Trixie". Bijzonder verwarrend als je het gewone Nederlands of Vlaams gewend bent, want je verwacht dat er nog iets volgt.

Nog een voorbeeldje: "Mijn broer noemt Edwin".
Euh, ja...? Er ontbreekt iets in deze zin. Jouw broer kent een Edwin maar noemt hem niet zo. Jouw broer heeft dus een bijnaam voor iemand die Edwin heet. Maar wat is die bijnaam? En hoe heet je broer zelf?
Moest er nu iets staan als Mijn broer Stefan noemt Edwin "Eddo", dan zou de zin perfect kloppen, dan wisten we dat je broer "Stefan" heet en dat hij iemand kent met de naam "Edwin", en dat hij Edwin "Eddo" noemt.
In het Feesboekiaans bedoelt men gewoon dat de broer van de persoon "Edwin" heet. Verwarrend? Pech!

☆ Leestekens: een nieuwe regel

Weet je nog dat we vroeger in school leerden dat een zin beëindigd wordt met een punt? En dat er op het einde van een vraag, een vraagteken hoort te staan? Vergeet dit allemaal, want in het Feesboekiaans zijn de regels anders, letterlijk én figuurlijk!
Je gebruikt namelijk twéé punten om een zin te beëindigen, en ook na een uitroepteken volgt er dikwijls nog een punt.

 

Vraagtekens: afgeschaft. Nooit meer gebruiken. Vervang een vraagteken door een punt.

☆ Komma's en de apostrof

De komma, die altijd als een rustpunt in een zin gebruikt werd, fungeert nu als apostrof. Iemand die dat helemaal begrepen heeft, is "Corrie". Op Soowsjul Miediejuh (dat moet je zo uitspreken, want "sociale media" is Nederlands en dus fout) heeft hij of zij een eigen pagina, met daarop "plaatjes", die massaal gedeeld worden. De pagina heet noemt Corrie,s Plaatjes Site en is hier te vinden.
Een andere benaming voor de apostrof is "weglatingsteken". Je gebruikt de apostrof waar er delen van een woord (of van een getal, zoals men '18 schrijft om 2018 af te korten) zijn weggelaten. In het Nederlands wordt "des avonds" afgekort tot 's avonds en "des morgens" tot 's morgens en "het is" wordt 't is. Maar in het Feesboekiaans niet. Daar komt de apostrof ná de s of de t te staan. In sommige gevallen verschuift de apostrof nog verder naar achter en krijg je dingen te zien als smorgen's, smiddag's en savond's, en 't is verandert in tis, t'is en zelfs ti's.


Meervoudsvormen die op een s eindigen schrijven we zoizo ALTIJD met afkappingsteken's.
En je voelt het al: ook hier wordt de apostrof regelmatig vervangen door een komma!

☆ Gebruik van hoofdletters

In de middeleeuwen (lees: vóór de doorbraak van sociale media) begon elke nieuwe zin met een hoofdletter, en ook eigennamen werden met een hoofdletter geschreven. Het Feesboekiaans past hier een andere regel toe; hier schrijf je elke nieuwe regel met een hoofdletter. En willekeurig, een woord tussendoor. Wees gerust creatief in het Gebruik van hoofdLetters!

Hun, hun, hun

Het bezittelijk voornaamwoord hun, oorspronkelijk gebruikt om aan te tonen dat "iets van hen is", is universeel geworden. Alles is "hun"!

Een groep mensen = hun.
Hen = hun.
Zij = hun



Hun hebben gezecht: "zeg het hun!"

☆ Na versus naar

In het vooroorlogse Nederlands was het woord "na" tijdsbepalend, en het woord "naar" plaats- of richtingsbepalend. Je ging met je ouders naar een gebouw en je ging naar binnen na hen, omdat je hen voorliet. In het Feesboekiaans zijn na en naar gewoon één woord geworden, want je schrijft zoals je spreekt. Ookal is dat dialect. Dat er daardoor sommige woorden compleet verkeerd geïnterpreteerd worden - omdat je ze grotverdomme ook verkeerd gebruikt - is niet jouw probleem.
In Feesboekiaans zeggen en schrijven we: "Je ging met je ouders na een gebouw en je ging na binnen na hen".
Na hun, sorry.



Live is life, na na na na na.

☆ De dt-regel

Onthoud één regel: een vervoegdt werkwoordt eindigdt in het Feesboekiaans NOOIT op een d, behalve als dit in het Nederlandts op een t hoordt te eindigen.

• Nederlands: Ik vind
• Feesboekiaans: ik vindt
• Nederlands: Jij vindt, hij vindt, de melkboer vindt, de hele klas vindt.
• Feesboekiaans: Jij vind, hij vind, de melkboer vind, de hele klas vind.

Los van deze regel moet je willekeurige woorden, als deze normaliter op een d eindigen, vervoegen. In de zin "Wat is uw antwoord" is het woord "antwoord" géén werkwoord. Het is een "ding" zeg maar.

Niet duidelijk? Lees dan even deze zin: Vader antwoordt en zijn antwoord is "ja". Absoluut correct in het Nederlands, maar compleet tegen de kar rijdend in het Feesboekiaans, niet vervelend genoeg. In het Feesboekiaans wordt dat Vader antwoord en zijn antwoordt is "ja".

Werkwoord
Geen werkwoord

☆ Werkwoorden in meervoudsvorm

We laten de eindletter n weg. Handiger en minder typwerk.
Een zin als "Ik stond op mijn vrienden te wachten maar ze daagde niet op" is geheel correct in het Feesboekiaans.
In het Nederlands is zo'n zin ronduit ergerlijk om te lezen. Wat bedoelt men nu? Het woord "vrienden" is meervoud, maar met "ze daagde niet op" verwijs je naar één persoon, een vrouw in dit geval, wegens "ze" en wegens werkwoord in enkelvoud, zonder n dus.
Bedoel je dan "mijn vriendin", omdat je naar één vrouw verwijst, of bedoel je "ze daagden" niet op omdat je naar een groep mensen (vrienden) verwijst? Dat maakt geen fak uit, in het Feesboekiaans moet iedereen maar weten wat er zich in jouw beleving afspeelt.



We zoeken niet eens meer op wat een "psychische" inrichting is.
En "ze vertelde me...": één vrouw vertelde dus iets. Welke vrouw dat dit is moet je maar zelf invullen.

☆ Het, de, een, dat, die, wie, wat, waar, ...??

We gaan nogmaals even terug naar de pre-historie; toen de aanwijzende voornaamwoorden nog écht echt correct gebruikt werden. Alles waar het lidwoord "de" bij hoorde, werd vergezeld met het aanwijzend voornaamwoord "die", en alles wat met "het" werd bepaald, kreeg "dat" als partner. Heel logisch en het klonk dan ook nog eens aangenaam. Dit is anno Feesboek niet meer van toepassing wegens niet vervelend genoeg. Lees onderstaande zinnen luidop en daarna de vertaling in het Feesboekiaans:

• Ik ga een dagje uit met het meisje dat sinds vorige week in onze klas zit.
• Ik ga een dagje uit met het meisje die sinds vorige week in onze klas zit.
• Ik ga een dagje uit met de meisje die sinds vorige week in onze klas zit.

• Ik ben gaan voetballen met de jongen die naast ons woont.
• Ik ben gaan voetballen met de jongen dat naast ons woond
• Ik ben gaan voetballen met het jongen dat naast ons woond


"Geweldige Pagina" op Facebook lijkt een Geweldig domme Pagina.
Die lichaam van mij...


(Lichaam: het → dat. Dat lichaam. Dat van mij...)

Het zijn niet enkel Nederlandse woorden die vernaaid worden, ook uit het Engels of Frans wordt er veel geleend, en ook hier wordt dezelfde vernaaiing toegepast.
Hier volgt een lijst van de meest voorkomende (lees: IRRITANTE) taalconstructies uit het Feesboekiaans.



LEESTEKENS ENZ

HOOFDLETTERGEBRUIK


VARIA
Dus: elke eerste zin van een uitleg begint dus eigenlijk zeg maar eigenlijk met het woord "dus", zeg maar.
Gebruik héél regelmatig het woord "LOL", wat eigenlijk een afkorting is. Normaliter typ je "lol" wanneer je letterlijk Luid Op Lacht (Laughing Out Loud), maar nu doe je dat bij elke statusaanpassing of reactie. Elke statusupdate of comment, bedoel ik natuurlijk.
Het oernederlandse woord "controle", waarvan de tweede o hetzelfde klinkt als de o uit "kooi", gaan we uitspreken als "contrååååle". Het moet belangrijk klinken, alsof het uit het Frans komt. We doen dat ook met het woord "zone", dat wordt "zåååne". Geheel volgens dezelfde ideologie gaan we het woord "hygiëne" anders dan normaal uitspreken. Het trema op de e dient eigenlijk gewoon om aan te geven dat de dubbele klinker (ie) niet als een dubbele klinker moet worden uitgesproken, maar dat beide klinkers apart, zoals ze zijn, uit gesproken moeten worden. Fonetisch: Hie gie ee ne, dus. Maar dat klinkt niet sensationeel genoeg. Die ë, die gaan we als de ea uit het Engelse "head", of als de ê uit het Franse fenêtre uitspreken: Hie gie êêêêêê ne.

---

~ Gelezen: 6163 × | TOP | ~ Bekeken: 169 × | TOP | THUIS | TERUG